همانا او خردمندی را در خود احیا کرده و نفس (اماره) را در درون میرانْده. چندان که امور سنگین مقابلش نزار شد و درشتىها برایش به لطافت گرایید. جلوهای از نور درخشنده و پر نور{از پدری چون علی که_ ینحدر عنه السیل _نورکوکب دری} بر وى تابیدن گرفت. پس راه حق را آنقدر برایش روشن ساخت و او را در صراط مستقیم به پیش راند که در استدلال «مارایت الا جمیلا» از او ساطع و جمال تاریخ به نور کلامش لامع شد. آن خرد و این کمال تربیت او در بیت نبوت و ولایت از درى به دری دیگر برد. باب حقیقت و نور کتاب و عترت او را تا بدانجا بالا برد تا به باب السلامه رساند و آسیهوار استوار ایستاد و فریاد دشمن شکن «امن العدل یابن الطلقاء...» سرداد و با منطق«نجنی من فرعون و عمله و نجنی من القوم الظالمین» کافرین و ظالمین را از فراز عزت باطل به حضیض ذلت واقع کشاند و برای استقرار کرامت و عدالت، خانه ظلم را ویران و دار اقامت را برای سالکان تا قیامت مستقر ساخت. آری «ثبتت رجلاه» دو پاى او در قرارگاه ایمنى و آسایش آنچنان استوار گردید به مثابه آرامشى که در بدنش و رفتارش پدیدار میگردید، و بدانچه دل مطمئنش با استقرار ایمان برآن راضی گشته بود و خدایش را مرضی میدید. برهمان گام می‌نهاد و عمل مینمود، و این رمز و راز همان سلوکی است که به تعبیر قرآن «وَ اَن لَوِستَقَامُوا لَاَسقَینَاکُم ماءً غَدَقاً» است...
)